Omdat er over dans binnen momenteel niet veel te schrijven valt, heb ik me gestort op de ingewikkelde choreografie die zich buiten voltrekt.
Danspartners, jullie kennen de regel: ieder die zich op de dansvloer begeeft, verplicht zich tot anderhalve meter afstand.
Het is een moeilijk, soms onmogelijk spel. Bij een falende uitvoering riskeer je meer dan alleen een tegenvallende kaartverkoop of een slechte recensie. Er staan levens op het spel deze keer.
Daarom benader ik elke tegenligger met de grootste argwaan en behoedzaamheid. Ik probeer te bedenken op welk punt we elkaar ongeveer zullen passeren, en zoek alvast naar de uitwijkmogelijkheden.
Soms is dat makkelijk. Op brede stoepen is uitwijken niet eens nodig en lopen we aan weerszijden van het pad. Elke tegenligger behandel ik alsof die potentieel een besmettelijke ziekte bij zich draagt, en in een onbeholpen poging om die kern van waarheid te ontkrachten begroet ik iedereen met alle vriendelijkheid die ik op mijn gezicht kan toveren.
Soms is het lastiger, wanneer smalle paden of drukke wegen je dwingen te kiezen. Waag je je leven door na vlug kijken even de autoweg op te lopen, met het gevaar in je onoplettendheid geschept te worden? Of toch maar langs het randje van de stoep de besmettingsbron op vijftig centimeter passeren, met het risico dat de betreffende passant in je gezicht proest?
Zo dans ik alsof mijn leven ervan af hangt. Het ergerlijkst zijn niet de tegenliggers die je niet kunt ontwijken, maar de aso’s die zich de dans niet eigen kunnen of willen maken en stoïcijns dwars door de zo zorgvuldig geïmproviseerde choreografie stampen, alle ploeterende amateurs negerend. Weer een leven verloren omdat een ander uit de pas loopt.
Dan heb ik het nog niet eens gehad over de volgende uitdaging: de supermarkt. Hier krijg je gelukkig een hulpmiddel: het boodschappenkarretje, bedoeld om vijanden mee op afstand te houden. Daarmee gewapend val ik iedereen aan die ook maar 150 centimeter in de buurt komt. Maar dan. Het zuivelschap is bezet, en iemand raakt de yoghurt aan die ik ook wilde hebben. Dan maar acht tellen pas op de plaats maken om een ramp te voorkomen. En de tienseconderegel herintroduceren.
Zo stuntelen we ons een weg door de ingewikkelde choreografie die, zonder oefenen of generale repetitie, door Rutte in première is gebracht. Als dat maar goed afloopt…